De overheid en het waterbedrijf nemen geen verantwoordelijkheid om in het dorp Selba te helpen aan water. Sterker nog, ze bleven aangeven dat er geen water was. Marian bleef volhouden dat er water moest zijn en sprak dit uit in geloof. Na vele gesprekken met het waterbedrijf, analisten en specialisten kregen wij steeds hetzelfde onbevredigende antwoord en was het een uitdaging om met dit project door te blijven gaan.
De indruk die we kregen was dat de instanties niet bereid waren te helpen, omdat het voor hen maar een afgelegen dorp is. Totdat er eindelijk een specialist was die zeker wist dat er water was! En heel grappig, precies naast ons Hoophuis en groentekas die we vorig jaar hebben gebouwd. We besloten het heft in eigen handen te nemen en een waterput te bouwen op die plek.
Natuurlijk was het weer zoeken naar het juiste bedrijf dat wilde boren, want de meesten vonden de afstand te ver van Tirana. Na een half jaar stond er dan eindelijk een boortoren in Selba, maar toen gaf het boorbedrijf aan twijfels te hebben of het boren naast het Hoophuis wel de juiste plek zou zijn. “Daar, of daar, of daar kan misschien ook geboord worden” werd aangegeven. “Nee” zei ik, “hier ga je boren!” We spraken een vaste prijs af om 100 meter diep te boren. De afspraak werd gemaakt dat als er verder dan 100 meter geboord moest worden, we ons zouden houden aan dezelfde prijs.
Poging drie is raak
Twee dagen later zat ik met Vera onze projecten te evalueren en kregen we een video uit Selba dat al na 50 meter diep boren er water gevonden was. Een kippenvel-moment. We zagen wel dat het water vervuild was met modder. Het boorbedrijf was nu overtuigd en bemoedigd dat er op de plek water moet zijn. Helaas stortte het boorgat vanwege de modder twee keer in. Maar bij poging 3 kwam er schoon water uit de slang.
Hogere prijs
Na twee weken konden we concluderen dat er op 110 meter diep genoeg water is voor de gezinnen en onze groentekas. Uiteindelijk is er het vervelende moment, dat je na een project moet afrekenen. Bahar, de man van het boorbedrijf had Vera aangegeven dat het boren naar water duurder is geworden, omdat hij 10 meter dieper had geboord. Hij week dus af van onze afspraak. Ik stond op mijn standpunt om gewoon het afgesproken bedrag te betalen. Vera en ik hadden afgesproken met Bahar in een koffiebar en bij binnenkomst zagen wij de man al op ons wachten, kijkend op zijn telefoon. Hij keek naar een video van een gehandicapt kind met uitpuilende ogen.
Zieke zoon
Kort gezegd, de jongen had een auto-immuunziekte. De video bleek van zijn 8-jarige zoon Isli te zijn, die vorig jaar in Italië is geopereerd. De kosten van zo’n operatie liepen toen hoog op en volgend jaar moet dit ventje weer een operatie ondergaan. Bijna niemand is verzekerd in Albanië en zulke operaties kunnen alleen betaald worden met leningen of als je geluk hebt met een donatie van een gulle gever. Een enorme zorg voor deze vader en omdat wij luisterden, kon hij zijn hart luchten, gepaard gaand met begrijpelijke emoties.
Veranderend standpunt
Na verloop van tijd moesten we het hebben over de prijs en mijn standpunt was veranderd. Ik gaf hem aan de afgesproken prijs te betalen en de 10 meter extra als donatie voor de operatie van volgend jaar. Hem tevens gezegd dat we biddend achter zijn familie zullen staan en hij ons op de hoogte moet houden hoe het gaat met zijn zoon. De volgende dag kwam hij het geld ophalen en gaf hij aan enorm geraakt te zijn. Met een envelop met geld, een bijbel en een bal verliet hij bemoedigd ons HvA Missiehuis.
Later kregen wij een schattig dankbericht in het Engels van zijn zoontje Isli via een videoboodschap.
Lees meer over het Selba-project of het eerdere water bericht.
